Kometa krążyła przez mroczne eony. Trzymana w niewoli przez odległe słońce, związana przez nieubłaganą siłę grawitacji, ta ogromna kula lodu płynęła przez ciemność pomiędzy światami, a pełna mroku podróż nadawała jej osobliwości. W noc poprzedzającą starożytną wojnę o Vloy przebiła się przez niebo i zaświeciła na nim jaskrawym śladem. Był to znak, który obie armie wzięły za omen. Zamrożona kula w mgnieniu oka roztopiła się w błysku gotującego ciepła, a równocześnie poniżej dwa oddziały ruszyły przeciwko sobie do bitwy na granicy wyznaczanej przez wąską rzekę. W ten sposób Morphling, uwolniony ze swego lodowego snu, narodził się w walce – siła żywiołu w harmonii z przypływami oceanu, kapryśna i niepowstrzymana. Wkroczył do walki, instynktownie przyjmując formę pierwszego generała, który odważył się postawić nogę w wodzie, a następnie pozbawił go życia. Pośród gwałtownej konfrontacji wojowników dynamicznie zmieniał swoją postać w bitwie, natychmiast poznając zwyczaje tych dziwnych stworzeń – raz był piechurem, raz łucznikiem, raz kawalerzystą – aż do momentu, gdy upadł ostatni żołnierz, a Morphling odegrał już każdą rolę. Koniec bitwy był jego początkiem.