Duistere eonen lang cirkelde de komeet rond. In ban gehouden door een verre zon, gebonden door de onverbiddelijke aantrekking van de zwaartekracht, reisde de gigantische bal van ijs door het zwart tussen de werelden, vreemd gemaakt door zijn donkere reis. Aan de vooravond van de eeuwenoude oorlog van de Vloy brak het door de lucht en liet een gloeiend spoor achter in de nacht, een teken dat beide legers als een voorbode aannamen. De bevroren bal smolt in een flits van kokende hitte, terwijl daarbeneden de twee machten elkaar ontmoetten in het gevecht langs de grens van een dunne rivier. De Morphling, eindelijk bevrijdt van zijn ijzige gevangenis, was geboren in het conflict; een elementaire kracht, één met de tij van de oceaan, grillig en ongedwongen. Hij mengde zich in het gevecht, instinctief de vorm aannemend van de eerste generaal die een voet in het water durfde te zetten en sloeg hem neer. Terwijl de narrige vechters met elkaar vochten veranderde Morphling van vorm tot vorm door het gevecht heen, en absorbeerde onmiddellijk de gebruiken van deze vreemde wezens; nu een voetsoldaat, dan een boogschutter, toen een cavalerist. Totdat, toen de laatste soldaat viel, Morphling elke rol had gespeeld. Het einde van het gevecht was zijn begin.