Mistrzowie kowalstwa z góry Joerlak zgadzają się tylko w jednej kwestii: róg magnorożca to najcenniejszy ze wszystkich stopów. Ze wszystkich takich rogów największy i najostrzejszy należy do bestii, którą zwą Magnusem. Przez pół pokolenia Magnus dla rozrywki brał na róg myśliwych chcących zagarnąć skarb jego krewnych. Za każdym razem powracał do swej jaskini z zakrwawionymi kopytami i rogiem do momentu, aż jego Przywódczyni zaczęła nalegać, by znalazł wraz z ich ludem schronienie na północy, tuż za cieniem wielkiej góry. Lecz Magnus zadrwił z niej, albowiem nigdy nie zawiódł swego ludu. „Magnorożce zostaną” – zadecydował, albowiem magnorożce w przypadki nie wierzą... i nigdy nie zmieniają swojego zdania.

Jednakże gdy Góra Joerlak wybuchła bez jakiegokolwiek ostrzeżenia i połowa jego bliskich została strawiona przez ogień i pył, Magnus w końcu zmienił swe zdanie. Ocalali zawędrowali na północ, dopóki nie natrafili na blokadę pilnowaną przez setkę myśliwych uzbrojonych w łuki i stal. Magnus nie spodziewał się niczego innego. Poprowadził szarżę swoich najzagorzalszych braci i sióstr ku ich adwersarzom – walczył z taką dzikością, że dorównać jej mogła tylko miotająca ogniem góra za jego plecami. W międzyczasie pośród strumieni lawy zniknęła starszyzna, matki i cielaki magnorożców. Mistrzowie kowalstwa mają podzielone zdanie co do tego, co stało się później.

Niektórzy twierdzą, że Magnus zjednoczył się ze swoimi krewnymi, podczas gdy inni utrzymują, że doznał śmiertelnych ran i wyzionął ducha obok ciała swojej Przywódczyni. Żadna z teorii nie jest prawidłowa. Magnus faktycznie przyrzekł zjednoczyć się ze swoim ludem... lecz wtedy, gdy znajdzie odpowiedzialnych za wybuch Góry Joerlak i zakończy ich żywot na swym rogu... albowiem magnorożce w przypadki nie wierzą.