Ileż to czasu minęło, od kiedy utracił imię? Rozdarte resztki jego umysłu już go nie pamiętają.

Ledwo co pamięta pancerz, sztandary i towarzyszy o ponurych twarzach u jego boku. Pamięta bitwę: czuł ból i strach, podczas gdy blade ręce ściągały go z siodła. Pamięta przerażenie, gdy wrzucili go do jamy Martwego Boga wraz ze swoimi pobratymcami tylko po to, aby usłyszeć Lament i zostać pożartym przez nicość. Tam na dole, w ciemnościach, nie wiedzieli już, co to czas. Ani myśli. Ani rozsądek. Aczkolwiek wiedzieli, czym jest głód. Zwrócili się przeciwko sobie, mając rozdzielone paznokcie u rąk i połamane zęby. A potem przyszła: początkowo ledwo słyszalna, delikatna nuta na skraju percepcji, do której później dołączyła się następna i kolejna; nieunikniona i niekończąca się. Chór zamienił się w żywą ścianę dźwięku pulsującą w jego umyśle aż do czasu, gdy nie pozostała już żadna z myśli. Gdy Lament pochłaniał go, rozpostarł szeroko ręce w kierunku Martwego Boga i pogodził się ze swoim unicestwieniem. Jednakże destrukcja nie była tym, do czego go powołano. Martwy Bóg domagał się wojny. W brzuchu wielkiej pustki otrzymał nowy cel: miał rozprzestrzeniać Lament wzdłuż i wszerz, mobilizując bezsennych nieumarłych przeciwko żywym. Miał zwać się Undying i być zwiastunem Martwego Boga, aby upaść, powstać, a potem znów upaść, jeśli jego ciało go zawiedzie. Aby brnąć przez niekończącą się śmierć, ażeby Lament nigdy się nie skończył.