Πόσος καιρός έχει περάσει από τότε που έχασε το όνομά του; Τα κατεστραμμένα ερείπια του μυαλού του δε θυμούνται πια.

Αμυδρά ανακαλεί πανοπλίες και λάβαρα και αμείλικτα πρόσωπα να ιππεύουν στη μάχη μαζί του. Θυμάται μια μάχη: πόνο και φόβο καθώς χλωμά χέρια τον κατέβασαν βίαια από τη σέλα του. Θυμάται τρόμο καθώς τον πέταξαν στο διάπλατο λάκκο του Νεκρού Θεού μαζί με τους αδερφούς του, για να καταβροχθιστούν από την ανυπαρξία. Εκεί κάτω στο σκοτάδι, ο χρόνος τους ξέχασε. Η νόηση τους άφησε. Η λογική τους εγκατέλειψε. Ωστόσο, η πείνα τους διατηρήθηκε. Στράφηκαν ο ένας εναντίον του άλλου με σπασμένα νύχια και θρυμματισμένα δόντια. Και τότε εμφανίστηκε, ανεπαίσθητα στην αρχή, μια εύθραυστη νότα αντίληψης, την οποία ακολούθησε κι άλλη, κι άλλη, αναπόφευκτα και ατελείωτα. Η χορωδία θέριεψε σε ζωντανό τοίχος μελωδικών παλμών στο μυαλό του, μέχρι που καμία άλλη σκέψη δεν είχε επιβιώσει. Με τον Θρήνο να τον κατασπαράζει, άνοιξε την αγκαλιά του στον Νεκρό Θεό και καλωσόρισε την εξάλειψή του. Ωστόσο, δεν επιλέχθηκε για να χαθεί. Ο Νεκρός Θεός απαίτησε πόλεμο. Μέσα στην κοιλιά του απόλυτου κενού, του δόθηκε ένας νέος σκοπός: να εξαπλώσει τον Θρήνο σε όλο τον τόπο, για να συντάξει τους άγρυπνους νεκρούς ενάντια στους ζωντανούς. Επρόκειτο να γίνει ο Undying, ο αγγελιοφόρος του Νεκρού Θεού, αυτός που σηκώθηκε, έπεσε και ανεγέρθηκε ξανά όταν το σώμα του τον εγκατέλειψε. Να σέρνεται σε ατέρμονο θάνατο, ώστε ο Θρήνος να μην τελειώσει ποτέ.