Rizzrack nie mógł uwolnić się od wspomnienia tych krzyków. Pracował, gorączkowo skręcając i dokręcając, przybijając, tnąc i kując. Nie był w stanie spać; nieustannie budował. Minęły miesiące, odkąd zamknął się w warsztacie wuja, i jego wybawienie było niemalże gotowe. Rozmasował krzyż, a oczy same mu się zamknęły i ujrzał spokojne wody Zatoki Wróżb pokryte warstwą kwiatów. Kwiaty eksplodowały chmurami pyłku, który gasił życie, wdzierając się do płuc. Obudził się, nie mogąc złapać tchu. Godzinami warsztat wypełniał rytmiczny dźwięk osełki, gdy wykańczał zestaw potężnych brzeszczotów, a jego umysł przepełniały wizje pnączy, niczym garoty duszących jego sąsiadów i oplatających domy. Zatopienie Zatoki Wróżb było niczym w porównaniu z nieokiełznaną grozą, jaka wypuściła korzenie za murami miast, gdy wody, które ją przyniosły, już się cofnęły.

Ale piło-pancerz da mu siłę i go ochroni – myślał, chwytając się tej iskierki nadziei, nim cały ogrom odpieranej dotąd grozy runął na jego omdlewający umysł. Konary, kora i krew. Gdy miasto padło, Rizzrack umykał kroczącym drzewom, walczył z nimi i je powalał. Drzewa wyrwały bramy i wdarły się do miasta. Drzewa zmiażdżyły, zgniotły i zadeptały ostatki obrońców Zatoki Wróżb, a potem nieugięcie ścigały ich niedobitki. Niczym ogłuszony, w ciszy, Rizzrack rozwinął łańcuch owinięty wokół ramienia pancerza, a ręce trzęsły mu się gdy badał każde jego ogniwo i rozdygotanym palcem przejechał po długości umocowanych na końcu kleszczy. Piło-pancerz był gotów.

Drżącymi rękami tchnął iskrę życia w najeżoną ostrzami machinę. Kierował nim strach – strach przed tym, co na niego czekało i czemu miałby stawić czoła, by mieć jakąkolwiek nadzieję na uspokojenie swojego umysłu. Piło-pancerz w konwulsjach budził się do życia i Rizzrack wiedział, że musi stawić czoła swojemu lękowi oraz że wcale, ale to wcale nie będzie to przyjemne.