Lud Ashkavor zebrał się na świątynnym placu, chcąc ujrzeć wyniesienie ich nowego obrońcy – by stanąć obok człowieka, który wiąże ich dusze ze swoją. Lecz gdy przeciągnął pędzlem po kamieniu runicznym po raz ostatni, a nowa więź z Wyniesionym został wykuta, wszyscy – nawet ci, którzy pozostali w domach – poczuli, że coś poszło nie tak.

On od razu rozpoznał przyczynę problemu. Kropelki ichoru, które dodał, by wzmocnić skuteczność swoich kałamarzy, zamiast tego je skaziły, a moc rzuconego przez niego zaklęcia wiążącego mogła wywołać jego śmierć. Atramentowe spaczenie zaczęło się wić w górę od kamienia runicznego, po trzonku jego pędzla, by w końcu opanować jego ręce. Stamtąd rozprzestrzeniło się szybko. Gdy pokryło jego twarz i usta, nie byłby w stanie krzyknąć, nawet gdyby chciał.

Całe życie rachował, jak osiągnąć moc większą od tej, na jaką pozwalali mu jego nauczyciele – posunął się nawet dalej, ignorując święty zakaz wzmacniania atramentu. A gdy już źródło więzi Wyniesionych stanęło przed nim otworem, poczuł tak wielki przypływ mocy przechodzący przez jego duszę, jakiego sobie nigdy nie wyobrażał. Jego największy triumf nadszedł w tamtym momencie – jeśli tylko by przeżył.

Czerpał głęboko z potęgi więzi, odpychając falę skażonego atramentu. Wielkie zawodzenie przeszyło powietrze – zbiorowy krzyk jego ludu. Niektórzy zaczęli się zataczać. Najsłabsi upadli. Wielu próbowało uciekać. A on wciąż czerpał głębiej i głębiej ze zbiornika ich rodowodu. Ale to nie wystarczyło do zatrzymania atramentowej fali.

W chwili, gdy oddech w jego płucach zawiódł, a atramentowa ciemność całkowicie go pokryła, dostrzegł rozwiązanie. Z więzi, jaką stworzył z ludem Ashkavor – jego ludem – należało tylko czerpać, gdy konieczna była jego ochrona... lecz ta więź działała w obie strony.

W ostatnim przypływie siły – tym razem kierowanym czymś innym, niż ślepa odraza – odepchnął strumień atramentu prosto w samą więź.

Powoli odczuwał, jak fala cofa się... i usłyszał przeraźliwy lament swego ludu, gdy spaczenie przeniosło się na nich. Gdy atrament w końcu ustąpił, jego oczy otworzyły się na nowy, zmieniony świat. Ashkavoranie, jakich znał, zniknęli. Każda dusza została przemieniona w przerażające cienie ich dawnych siebie – złożonych już nie z krwi i kości, lecz śliskiego, skażonego atramentu.