Ο λαός του Ashkavor μαζεύτηκε γύρω από την πλατεία του ναού, ανυπόμονος να to παρακολουθήσει την ανάληψη του νέου τους προστάτη -- να σταθεί κοντά στον άνδρα καθώς δέσμευε τις ψυχές τους με τη δική του. Αλλά καθώς έπεφταν οι τελευταίες πινελιές του στο λίθο ρούνων, και δημιουργόταν ο δεσμός του νέου Ύψιστου, όλοι -- ακόμα και αυτοί που είχαν μείνει στα σπίτια τους -- μπορούσαν να αισθανθούν ότι κάτι πήγε τρομερά λάθος.

Ήξερε την αιτία αμέσως. Οι σταγόνες του ορρού που είχε παράξει για να ενισχύσει τη δραστικότητα των μελανοδοχείων του τα είχαν αντ'αυτού μολύνει και η δύναμη του ξορκιού δέσμευσης που είχε εκτελέσει τώρα απειλούσε να τον κατασπαράξει. Μια μελανώδης διαφθορά σύρθηκε πάνω από το λίθο ρούνων, προς τη λαβή της βούρτσας του, σύντομα να καταλάβει τα χέρια του. Από εκεί επεκτάθηκε γρήγορα. Μόλις κατέβαλε το πρόσωπο και το στόμα του, δε θα μπορούσε να φωνάξει ακόμα και αν το ήθελε.

Σε όλη του τη ζωή υπολόγιζε πώς να αποκτήσει ακόμα ισχυρότερες δυνάμεις από τα όρια που του παρουσίαζαν και επέτρεπαν οι δάσκαλοί του -- τραβώντας το τόσο μακριά όσο το να σπάει την ιερή απαγόρευση ενάντια στην ενίσχυση των μελανιών. Πράγματι, με το πηγάδι του δεσμού του Ύψιστου ανοικτό σε αυτόν, ένιωσε ένα μέτρο δύναμης να ρέει στην ψυχή του όπως ποτέ δεν είχε φανταστεί. Ο ισχυρότερός του θρίαμβος ερχόταν, αρκεί μόνο να μπορούσε να τον επιβιώσει.

Άντλησε βαθιά από τη δύναμη του δεσμού, ωθώντας πίσω τη ροή μολυσμένου μελανιού. Μια μεγάλη κραυγή γέμισε τον αέρα -- η συλλογική κραυγή του λαού του. Μερικοί έτρεμαν τα πόδια τους. Οι πιο αδύναμοι καταρρεύσαν. Πολλοί προσπάθησαν να τρέξουν. Και ακόμα βαθύτερα άντλησε από το αιματηρό γενεαλογικό απόθεμα. Αλλά δεν ήταν αρκετό για να σταματήσει την παλίρροια του μελανιού.

Μόνο όταν η ανάσα που ήταν παγιδευμένη στα πνευμόνια του άρχισε να τον εγκαταλείπει, και το σκοτάδι του μελανιού τον περιτύλιξε πλήρως, ήταν που είδε το τρόπο να διαφύγει. Ο δεσμός που έκανε με το λαό του Ashkavor -- το λαό του -- που προοριζόταν να κληθεί μόνο σε υπηρεσία της προστασίας του... Έρεε με δύο τρόπους.

Μια μια τελευταία έξαψη δύναμης -- αυτή τη φορά οδηγούμενο από περισσότερο από απλά τυφλή αποστροφή -- ώθησε τον χείμαρρο μελανιού στον ίδιο το δεσμό.

Αργά, ένιωσε την παλίρροια να υποχωρεί... και άκουσε τις φοβερούς θρήνους του λαού του καθώς η διαφθορά έρεε σε αυτούς. Όταν επιτέλους το μελάνι υποχώρησε, τα μάτια του άνοιξαν σε έναν αλλαγμένο κόσμο. Ο λαός του Ashkavor όπως τους ήξερε είχαν χαθεί. Κάθε ψυχή μεταμορφώθηκε σε τρομακτική σκιά του προηγούμενου εαυτού της -- αποτελούμενη όχι πια από αίμα και οστά, μόνο από παχύρρευστο, μολυσμένο μελάνι.