Jak wielu wielkich poetów, Auroth chciała poświęcać czas tylko na pisanie, ale życie Winter Wyvern jest pełne przeszkód. Epopeje o prawurmach mają długą i barwną historię, ale niektórzy sądzą, że pozostali uczeni nie tworzą tak wiele jak dawniej, a do „Eddy o prawurmach” dodano zaledwie kilka linijek od czasu ostatniej epoki świetności. Auroth ubolewa: „Zapominamy, że w życiu można więcej niż tylko zwyciężać i dominować nad wrogami. Powinniśmy również przeżyć nasze życie w dążeniu do twórczej ekspresji.” Wyruszywszy na wyprawy badawcze, kolekcjonuje ona książki, które stanowią pożywkę dla inspiracji. Ale wszystkie te badania potrafią bardzo rozpraszać i spędza przez nie za mało czasu na pisaniu. Chociaż wie, że powinna – przyczajona w swoim leżu – dodawać kolejne linijki do „Eddy”, to ciągle stacza epickie walki z potężnymi wrogami. Rabuje zamki, najeżdża starożytne biblioteki... i jeśli zagarnie dla siebie całą chwałę, to ciągle wmawia sobie, że to tylko efekt uboczny jej badań. Faktem jest, że o ile jej umiejętności i siła na polu bitwy są legendarne, to zdolnościami literackimi z trudem mogła by zyskać czyjekolwiek uznanie. Mimo to nie zadowala jej bycie tylko bohaterką heroicznej opowieści. Chce ją również sama pisać.