Odosobniona wioska Drzewce trwała w błogiej nieświadomości wojen, jakie toczyły się w sercu królestwa. Dla jej mieszkańców spokojny połów ryb harpunem oraz posiłek w rodzinnym gronie były wszystkim, co niezbędne, by cieszyć się pełnią życia. Mimo to wojna w końcu ich dosięgła. Dołączając do kolumny rekrutów maszerującej przed ich domami, skromny włócznik Azwraith ślubował przynieść pokój swemu królestwu, tym samym zapewniając go swoim krajanom. Wraz z pobratymcami wysłano go na straży przedniej szturmu na ostatni bastion Magusa Terroru Vorna – szturmu, który jego towarzysze okupili krwią. Wszyscy rodacy Azwraitha leżeli już martwi, gdy nacierająca armia spychała obrońców ku fortecy, a jemu jako jedynemu udało się wedrzeć do środka.

W skupieniu, przepełniony gniewem Azwraith pokonał wszystkie z zabójczych pułapek przygotowanych przez czarodzieja oraz wszystkich jego magicznych strażników. Wkrótce prosty rybak dotarł do wieży Vorna. Walczyli całą noc, włócznia przeciw kosturowi, a pod nimi szalał chaos. W końcu z ogłuszającym okrzykiem Azwraith przebił swego przeciwnika. Lecz czarodziej nie zginął tak po prostu. Eksplodował niezliczonymi odpryskami światła, przeszywając swego zabójcę mocą. Gdy rozwiał się dym i opadł bitewny pył, Azwraith ujrzał wokół setki swoich pobratymców. Każdy zdawał się być ubrany tak jak on, nosić taką samą broń i Azwraith czuł, że ich myśli również były takie same. Wiedząc, że nadchodzą jego sojusznicy, sprawił, iż widma te skryły się, jedno po drugim odchodząc w niebyt. Żołnierze zbliżający się do wieży znaleźli w końcu wojownika, który przemógł czarodzieja. Gdy podeszli bliżej swojego bohatera, włócznik zniknął. Okazało się, że to jedynie kolejne widmo.