Mówi się, że droga centaura usłana jest ciałami poległych. Dla centaura zwanego Warrunnerem była to naprawdę długa droga. Cudzoziemcy często biorą czworonożne klany Druud za proste, brutalne istoty. Ich język nie ma formy pisanej, kultura nie może poszczycić się piktograficznymi tradycjami, zaawansowaną muzyką czy sformalizowaną religią. Dla centaurów najlepszą formą artykulacji myśli, najlepszym sposobem wyrażania siebie, jest walka. Jeśli zabijanie jest dla centaurów sztuką, to Bradwarden zwany Warrunnerem, jest ich największym artystą. Zyskał chwałę na piaskach Omexe – starożytnej areny, gdzie klany centaurów zbierały się od tysiącleci, by dopełniać swych gladiatorskich obrządków. Jego sława rosła, a publiczność przybywała z coraz to dalszych zakątków, aby śledzić poczynania potężnego centaura. Zawsze wkraczał na arenę pierwszy i ostatni z niej schodził. Każdym rozbryzgiem krwi, każdym pchnięciem okrwawionego ostrza komponował arcydzieło – poezję krwi na stali rozlewanej w skomplikowane wzory na bladym piasku areny. Z jego ręki ginął wojownik za wojownikiem, dopóki areny nie wypełnił ryk niezliczonych gardeł skandujących jego imię, i został sam – niekwestionowany mistrz swego ludu. Otrzymał wielki pas Omexe, który owinięto wokół jego szerokiej piersi, ale w swym zwycięstwie artysta śmierci znalazł jedynie pustkę. Bo czymże jest wojownik bez wyzwania? Tego dnia centaur wygalopował z Omexe, ustanawiając sobie nowy cel. Dla swego ludu był najpotężniejszym wojownikiem, jaki stąpał po piaskach areny. Teraz wyruszył udowodnić, że jest najpotężniejszym wojownikiem w historii.