Chociaż degradacja Mglistych Kniei i ich ewolucja z sielskich krain do wypełnionych śmiercią dzikich gąszczy była powolnym procesem wspomaganym przez czarodziejów, większość uczonych jest zgodna, że prawdziwym początkiem końca było przybycie pierwotnej bestii z innego wymiaru.

Stworzenie to zostało powołane do życia pozbawionego wszystkich uczuć poza głodem i bólem, a eony rzezi ukształtowały Primal Beast na szczytowego drapieżnika na planecie wypełnionej brutalnymi potwornościami. Bestia została wygnana w akcie desperacji przez swoich niedoszłych mistrzów pozbawionych nadziei na kontrolowanie jej, wyrzucona do nowego świata. Świata, w którym mogła wyewoluować z wygłodniałego drapieżnika w inwazyjną maszynę do zabijania, której nic nie stanie na drodze.

Przez tysiące lat Mgliste Knieje stanowiły ogromne terytorium niszczycielskich zabaw bestii – nawet durańskie bestie, których obawiali się wszyscy, stanowiły smakowity kąsek. W istocie bestia nie miała sobie równych, a wyjątek stanowiły irytujące szkopuły. A przynajmniej było tak do czasu, dopóki jeden z nich nie zastosował nikczemnych sztuczek do pochwycenia bestii w Gleipnirze.

Pozostałaby ona tam obezwładniona przez całą wieczność, gdyby nie nieprzewidywalne moce Urządzenia Kontinuum. Teraz, uwolniona z okowów Gleipnira i Skarbca, w miejscu odległym od Mglistych Kniei i dużo bliższym niezamieszkanych krain, bestia kieruje swoje kroki w stronę nowych ubojów i rozkoszy z dzikiej zagłady – a marne ognie cywilizacji na niewiele się zdadzą przy próbach utrzymania tego prastarego potwora w ryzach.