Samotne, pośród nieprzeniknionej ciemności świeciło pierwsze słońce Keepera, pojedynczy punkt świadomego światła, któremu przeznaczone było rozprzestrzenianie ciepła w bezkresnej pustce. Przez niezliczone eony ta oślepiająca latarnia gromadziła nieograniczoną energię, aż wybuchła kataklizmowym rozbłyskiem supernowej. Z tego piekła wystrzeliły nowe świetliste punkty, potomstwo gwiazdy niczym nieróżniące się od rodzica, które przemierzyły ciemny ocean i osiadły w konstelacjach. Z czasem one również rozpalały się ogniem supernowej. I tak ten oślepiający cykl narodzin i odradzania powtarzał się tak długo, jak wszystkie nieba wykute z trudu Tytana raczyły błyskać i świecić się.

W tym wiecznym tyglu gwiazda, którą śmiertelnicy zwać później będą Phoenixem, zapadła się w istnienie i – jak jej poprzednicy – została wyrzucona w nieskończony kosmos, aby znaleźć miejsce wśród swych gwiezdnych braci. Jednak ciekawość dotycząca tego, co przygasający starsi bracia ogrzewali, pochłonęła pisklę, które przez długie cykle badało i uczyło się. Dowiedziało się, że między światami – całymi i zniszczonymi – niedługo miał się rozpocząć ciąg wydarzeń o niespotykanej różnorodności, zamknięty w trwającym konflikcie o kosmicznych konsekwencjach, wydarzeniu, które wymaga większego wpływu niż odległe promienie, które zapewniało umierające słońce. W rezultacie ten syn słońc przybrał ziemską formę, ochoczo podróżując, aby swym ciepłem ogrzewać tych, którzy tego potrzebują najbardziej i może pochwycić swoje solarne przeznaczenie.