Μόνος μέσα σε ένα ανέγγιχτο σκοτάδι έλαμψε το πρώτο φως του ήλιου του Φύλακα, ένα μοναδικό σημείο συνειδητού φωτός που έχει σκοπό να εξαπλώνει ζεστασιά στο άδειο κενό. Μέσα από αιώνες, αυτός ο εκτυφλωτικός φάρος συνενώνει ανυπολόγιστες ενέργειες πριν καταλήξει σε μια κατακλυσμική έκρηξη ενός υπερκαινοφανούς αστέρα. Από αυτή την κόλαση δημιουργούνται νέοι απόγονοι που ταυτίζονται με το γονέα τους, οι οποίοι ταξιδεύουν σε ένα σκοτεινό ωκεανό και τελικά εγκαθίστανται στη σειρά των αστερισμών. Με τον καιρό, και αυτοί θα πολλαπλασιαστούν μέσω της υπερκαινοφανούς φλόγας. Έτσι αυτός ο εκθαμβωτικός κύκλος της γέννησης και της αναγέννησης επαναλαμβάνεται έως ότου όλοι οι ουρανοί να αστράφτουν και να λάμπουν.

Με αυτή την αγέραστη χοάνη το αστέρι που οι θνητοί ονομάζουν Φοίνικας κατέρρευσε, και όπως οι πρόγονοί του ταξίδεψε σε ένα απέραντο σύμπαν για να βρει μια θέση μεταξύ των αστρικών αδελφών του. Όμως η περιέργειά του σχετικά με τους κύκλους τον οδήγησε στην έρευνα και τη μελέτη. Έμαθε ότι ανάμεσα σε κόσμους ανακατεύεται μέσα τους ένα πλέγμα αξιοσημείωτης ποικιλίας κλειδωμένο σε μια διαρκή σύγκρουση της κοσμικής συνέπειας, μια διάσταση που θα έχει ανάγκη το φως του, όταν οι μακρινές ακτίνες ενός αποθανόντα ήλιου δεν θα είναι αρκετές. Έτσι, αυτός ο απόγονος ήλιου πήρε επίγεια μορφή, ανυπόμονος να λάμψει τη ζεστασιά του σε εκείνους που μπορεί να την χρειάζονται περισσότερο, και ίσως να δεσμευτούν από το ηλιακό πεπρωμένο του.