Hoodwink swoje najwcześniejsze lata spędziła w idyllicznym bezmiarze zieleni, która niegdyś wypełniała granice Krimwohlu. Ale w miarę rozrostu królestwa, wraz z nim do wilczego apetytu rosły potrzeby ludu i armii, toteż rywalizujący ze sobą baronowie rudy i drewna zaczęli skakać sobie do gardeł, by wyprzedzić pozostałych w pożeraniu do syta naturalnego piękna pogranicznych lasów i by spełnić oczekiwania zmieniającego się krajobrazu.

Ci, którzy żyli w tych starożytnych borach, mieli do wyboru albo podążać do spacyfikowanych stref ścieżką uchodźców, którzy broniąc swych domów ulegli czarnemu prochowi i stali Krimwohlu, albo uciekać głębiej na północ, by kusić los w nawiedzonych gajach i zagajnikach mglistej Kniei Tomo'kanu.

I właśnie w tych zdradzieckich mglistych kniejach na północy Hoodwink dorastała, unikając przerażających drapieżników Tomo'kanu, wdając się w łaski okolicznych bandytów, antagonizując innych oraz znajdując każdy sposób, w jaki mogłaby zawadzać, gdy przydarzyła się jakakolwiek okazja na nadepnięcie komuś na odcisk w ciekawy sposób – co podobno często było powodem samym w sobie.

Ale gdy nawet najmniejszy swąd ogni Krimwohlu dotarł do jej przybranego domu, myśli Hoodwink skierowały się ku wszelkiej rodzinie i przyjaciołom, którzy mogli przeżyć inwazję i próbowali teraz przetrwać w zrównanych z ziemią krainach, których rany pozostawiły swe piętno na jej duszy – i nie mogła się powstrzymać od podejścia do skraju cywilizacji, by ujrzeć choć na chwilę diabły, które zniszczyły jej stare życie.

Lecz tam zobaczyła, że potwory z jej dzieciństwa wcale nie były potworami. Byli po prostu... ludźmi. Żołnierzami, robotnikami, kupcami... i uchodźcami. A żołnierze, mimo że wyposażeni w czarny proch i stal, byli niczym w porównaniu do niebezpieczeństw Tomo'kanu – prawdziwych niebezpieczeństw z mackami i zębami – niebezpieczeństwami, wokół których tańczyła niczym kręcący się owoc klonu.

Wiedząc, że zawsze znajdzie bezpieczną drogę wśród gąszczu Tomo'kanu, gdzie większość ciepłokrwistych stworzeń kroczy w strachu, Hoodwink przypuszcza ataki na tych, którzy ośmielą się przeprowadzić dalszą pacyfikację lasu, z uśmiechem na twarzy biorąc z ich ekwipunków to, co jej się podoba, niszcząc to, co jest jej niepotrzebne oraz pomagając wszelkim pobratymcom po raz kolejny wrócić do życia na łonie natury.