Η Hoodwink πέρασε τα παιδικά της χρόνια στην ειδυλλιακή έκταση πράσινου που κάποτε γέμιζε τις άκρες του Krimwohl. Αλλά καθώς αυτό το βασίλειο μεγάλωνε και οι ανάγκες τόσο των πολιτών του όσο και των στρατών του άρχισαν να γίνονται λυσσαλέες, οι αντίπαλοι βαρώνοι ξυλείας και μεταλλευμάτων προσπαθούσαν με νύχια και με δόντια να ξεπεράσουν ο ένας τον άλλον στην καταβρόχθιση της φυσικής ομορφιάς των δασών στα σύνορα, τρώγοντας άπληστα για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της γης που άλλαζε.

Όσοι έμεναν στα αρχαία δάση, έπρεπε να επιλέξουν είτε να ακολουθήσουν το καραβάνι προσφύγων προς τις ειρηνικές ζώνες, είτε να πέσουν από το μπαρούτι και το ατσάλι του Krimwohl ενώ υπερασπίζονταν τα σπίτια τους ή να δραπευτεύσουν πιο βόρεια για να προκαλέσουν τη μοίρα στις στοιχειωμένες στενές κοιλάδες και τις συστάδες δέντρων του ομιχλώδους δάσους Tomo'kan.

Έτσι, η Hoodwink ενηλικιώθηκε μέσα σε αυτά τα ύπουλα ομιχλώδη δάση, ξεφεύγοντας από τα φρικώδη αρπακτικά του Tomo'kan, κερδίζοντας την εύνοια ορισμένων από τους ντόπιους ληστές ανταγωνιζόμενη άλλους και βρίσκοντας κάθε πιθανό τρόπο για να είναι πάντα παρούσα όταν προέκυπτε κάποια ενδιαφέρουσα σκανταλιά--συχνά η φερόμενη ως αιτία της.

Αλλά όταν ακόμα και το πιο ανεπαίσθητο ίχνος οσμής των πυρκαγιών του Krimwohl πλανιόταν επιτέλους στο θετό της σπίτι, οι σκέψεις της Hoodwink ταξίδευαν σε τυχόν συγγενείς και φίλους που θα μπορούσαν να έχουν επιζήσει μετά την εισβολή--αναγκασμένοι τώρα να τα βγάλουν πέρα στην ισοπεδωμένη γη της οποίας οι πληγές σημάδευαν την ίδια της την ψυχή--και δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο παρά να πλησιάσει τα άκρα του πολιτισμού για να πάρει μία γεύση από τους διαβόλους που είχαν καταστρέψει την παλιά της ζωή.

Εκεί, είδε ότι τα τέρατα της παιδικής της ηλικίας δεν ήταν καθόλου τέρατα. Ήταν απλά...άνθρωποι. Στρατιώτες, εργάτες, έμποροι...και πρόσφυγες. Και οι στρατιώτες, ακόμα και με το μπαρούτι και το ατσάλι τους, δεν ήταν τίποτα σε σύγκριση με τους κινδύνους του Tomo'kan--πραγματικοί κίνδυνοι με πλοκάμια και δόντια--κίνδυνοι γύρω από τους οποίους χόρευε σαν ένας σπόρος σφενδάμου που στροβιλίζεται.

Γνωρίζοντας ότι μπορούσε πάντα να βρει ασφαλές πέρασμα στα πιο μπλεγμένα σημεία του Tomo'kan, όπου οι περισσότεροι θερμόαιμοι άνθρωποι σοφά φοβόντουσαν να πατήσουν, η Hoodwink χτυπάει τώρα ξανά ενάντια σε εκείνους που έχουν το θράσος να προσπαθούν να δαμάσουν την άγρια φύση κι άλλο, παίρνοντας με χαρά ό,τι της αρέσει από τα υπάρχοντά τους, καταστρέφοντας ό,τι της είναι άχρηστο και καθοδηγώντας τυχόν ομοϊδεάτες επιζώντες πίσω σε μια ζώη μέσα στο πράσινο για ακόμη μία φορά.