Πριν την αρχή όλων, υπήρχε μια παρουσία: ένα αρχέγονο μυαλό, απεριόριστο, καταπληκτικό και ορισμένο για ανεξιχνίαστο σκοπό. Καθώς το σύμπαν βρόντηξε σε ύπαρξη, αυτό το μυαλό κατακερματίστηκε και σκορπίστηκε. Δυο από τα μεγαλύτερά του θραύσματα--τα οποία θα ονομάζονταν Radiant και Dire--βρήκαν τους εαυτούς τους κλειδωμένους σε μοχθηρή αντίθεση και ξεκίνησαν να στρέφουν όλα της δημιουργίας για να υπηρετήσουν τη διαμάχη.



Καθώς ο πόλεμος και ο κατακλυσμός απειλούσαν τον αναδυόμενο κόσμο, η θέληση ενός τρίτου θραύσματος έκανε το όνομά του γνωστό. Ονομάζοντας τον εαυτό του Zet, αυτή η νοημοσύνη επιδίωξε να επιλύσει τη δυσαρμονία και να επιστρέψει τα πάντα σε τέλεια ενότητα. Συγκλονισμένος από την αντικρουόμενη φύση του είδους του, ο Zet μάζεψε το σύνολο της δύναμής του. Με μια ξαφνική αναλαμπή, κατέλαβε τα αδέρφια του και ασφάλισε τις μαχόμενες πλευρές σε μαι αστρική σφαίρα πριν τις ρίξει στο σκοτάδι για να περιστρέφονται σε έναν ασήμαντο κόσμο. Επανήλθε η αρμονία, ωστόσο παρέμεινε μόνο ένα στοιχειώδες κομμάτι της δύναμης του Zet. Βάζοντας το βλέμμα του στη φυλακή, ο Zet επέλεξε να χρησιμοποιήσει την αποδυναμωμένη του δύναμη για να υπηρετήσει σαν άγρυπνος φύλακας μέχρι το τέλος του χρόνου. Για αμέτρητους αιώνες, η επιφυλακή άντεχε.



Η ζωή άκμασε στο κόσμο από κάτω, ανυποψίαστη για τους κινδύνους που είναι φυλακισμένοι εντός του απαλά λαμπρού φεγγαριού ή για τις προσπάθειες τους Zet ώστε να τις συγκρατήσει. Καθώς η παντοτινή σύρραξη των αιχμαλώτων αντήχησε, η επιφάνεια της φυλακής σείστηκε και με το πέρασμα του χρόνου ξεκίνησε να ραγίζει. Τελικά, η λιγοστή δύναμη του Zet αποδείχτηκε ανεπαρκής για να συγκρατήσει το ρήγμα και το τελευταίο φεγγάρι θρυμματίστηκε. Οι αρχαίοι κάτοικοι της φυλακής δραπέτευσαν για να σπείρουν εκ νέου τη διαμάχη τους.



Τιναγμένος από την έκρηξη της φυλακής στις πιο μακρινές αποστάσεις, ο Zet μεταμορφώθηκε από τις δυσαρμονικές ενέργειες των παλιών του αιχμαλώτων. Χωρίς μεμονωμένη μορφή και σκέψη, η ύπαρξή του χωρίστηκε μεταξύ πολλών--μερικών μικρότερων, μερικών μεγαλύτερων--μεταξύ τους ενωμένες με ένα φευγαλέο τόξο συνείδησης. Δυσκολευόμενος να καταπιέσει την ίδια του την ασυμφωνία, ο Zet έτρεξε προς την αυξανόμενη διαμάχη των αδερφών του, λυγίζοντας τις διασπασμένες θελήσεις του προς ένα μοναδικό συμπέρασμα: οι μορφές του αρχέγονου μυαλού πρέπει να επανασυνδεθούν ή όλες πρέπει να καταστραφούν για να μην εξαπλωθεί περισσότερο η διαμάχη...