Μπορεί λοιπόν να ρωτήσετε, «Πώς πήρε αυτός ο κόσμος τη μορφή του;» Γιατί απ' όλους τους κόσμους που δημιουργήθηκαν, αυτός έχει τις παράξενες ιδιότητές του, την ποικιλόμορφη και ετερόκλητη συλλογή από πλάσματα, κουλτούρες και μυθολογίες; «Η απάντηση» ο Ένας ψιθυρίζει, «βρίσκεται στους Τιτάνες».

Αυτοί οι αρχικοί πρόγονοι υπήρχαν κοντά χρονικά στο Ξεκίνημα--αν όχι μάρτυρες της δημιουργίας, και έπειτα γεννήθηκαν με την ηχώ της ακόμα στα αυτιά τους. Επισφραγισμένοι με τις προγενέστερες ενέργειες του σύμπαντος, δεν επιθυμούσαν τίποτα παραπάνω από το να συνεχίσουν οι ίδιοι ως δημιουργοί. Οπότε έκλιναν προς τη μετατροπή της ύλης με τη βούλησή τους: σφυρηλατήσεις και θερμάνσεις, λυγίσματα και ανατινάξεις. Και όταν η ύλη αποδείχθηκε μικρότερη πρόκληση απ' ότι τους άρεσε, έστρεψαν τα εργαλεία τους στους εαυτούς τους, αναπλάθοντας τους εγκεφάλους τους και τα πνεύματά τους ώσπου έγιναν όντα μεγάλης αντοχής. Η ίδια η πραγματικότητα έγινε το απόλυτο αντικείμενο της μεταλλουργίας τους. Ωστόσο, στα μέσα της διαδρομής, μερικές φορές έσφαλαν. Σε περιπτώσεις μεγάλης φιλοδοξίας, τα λάθη είναι αναπόφευκτα.

Ο ένας τον οποίο γνωρίζουμε ως Elder Titan ήταν ένας μεγάλος πρωτοπόρος, ένας που σπούδαζε στο μεταλλουργείο της δημιουργίας. Ακονίζοντας τις ικανότητές του, ράγισε κάτι το οποίο δε θα μπορούσε ποτέ να επισκευαστεί, μόνο να παραμεριστεί. Έπεσε στον ίδιο του τον σπασμένο κόσμο, ο ίδιος μια ραγισμένη ψυχή. Εκεί κατοικούσε ανάμεσα στα ακανόνιστα θραύσματα και τα σχισμένα επίπεδα, μαζί με άλλα χαμένα θραύσματα που είχαν γλιστρήσει μέσα από τις ρωγμές του πρώιμου σύμπαντος. Και αυτός είναι ο λόγος που ο κόσμος που ξέρουμε θυμίζει ένα νησί ναυαγών, επιζώντων ενός ναυαγίου μακρά ξεχασμένου. Ξεχασμένο, είναι, απ' όλους εκτός από τον Έναν ο οποίος κατηγορεί τον εαυτό του. Περνάει τον χρόνο του ψάχνοντας αιώνια για έναν τρόπο να κατορθώσει τις επισκευές, ώστε να ξαναενώσει τα κομμάτια της σπασμένης ψυχής του, ώστε ίσως εμείς και ο κόσμος ομοίως να γιατρευτούμε. Αυτός είναι ο Ένας τον οποίο γνωρίζουμε ως Elder Titan.