Każdy mag potrafi korzystać z jednego lub dwóch zaklęć, ledwie kilku z nich udało się zostać czarownikami, jednakże tylko najbardziej utalentowani mogą szczycić się tytułem Magusa. Na dodatek, podobnie jak we wszystkich kręgach użytkowników magii, poczucie wspólnoty nigdy nie gwarantowało wzajemnego szacunku i uczciwych, jasnych reguł przy osiąganiu kolejnych stopni hierarchii.

Mimo tego, że był doświadczonym pojedynkowiczem i doskonale wyuczonym magiem, Rubickowi nigdy nie zdarzyło się marzyć o zostaniu Magusem aż do siódmego zamachu na jego życie. Po tym, jak ot tak sobie wyrzucił dwunastego z rzędu niedoszłego zabójcę z wysokiego balkonu, dotarło do niego, jak niewyobrażalne stały się próby odebrania mu życia. Niegdyś zagrażało mu zwykłe pstryknięcie palcami wywołujące pierwsze lepsze zaklęcie, lecz teraz sytuacja stała się dla niego przewidywalna. Zapragnął większego wyzwania. Założywszy swoją maskę bitewną, zrobił to, co każdy czarodziej pragnący zwiększyć swój prestiż i awansować w hierarchii by zrobił – oznajmił, że planuje zabić Magusa.

Rubick szybko odkrył, że grożenie jednemu Magusowi oznacza grożenie wszystkim z nich. Stanął do walki ze wszystkimi jednocześnie. Każde pojedyncze zaklęcie jego oponentów było niszczycielskim, niepowstrzymanym strumieniem energii, a każdy atak był precyzyjnie zaplanowaną próbą zabicia przeciwnika. Jednakże wydarzyło się coś dziwnego; coś, co bardzo zaskoczyło wrogów Rubicka: ich umiejętności zaczęły się obracać przeciwko nim. Wewnątrz magicznego wiru Rubick chichotał, podpatrując i kopiując moce swoich przeciwników w celu wykorzystania ich przeciwko nim, szerząc chaos w ich szeregach. Zaczęli oni oskarżać się wzajemnie o zdradę i wkrótce zaczęli walczyć między sobą, nawet nie podejrzewając podstępu.

Gdy bitwa dobiegała końca, wszyscy byli spaleni, zamrożeni, przemoczeni, pocięci lub poprzebijani. Więcej niż jeden zginął z ręki swojego sprzymierzeńca. Rubick stał obok, obolały, lecz rozkoszujący się tym widokiem. Nikt nie odważył się mu sprzeciwić, gdy przedłożył Ukrytej Radzie wniosek o przyznanie mu nowej rangi. Nieistotna Jedenastka jednogłośnie przyznała mu tytuł Wielkiego Magusa.