Jako admirał Kladdyjskiej Marynarki Wojennej Kunkka miał za zadanie ochronę wysp będących mu domem, kiedy demony z Katarakty przypuściły skoordynowany atak na ludzkie ziemie. Po latach mniejszych potyczek, ale także coraz to śmielszych i bardziej niszczycielskich ataków, demoniczna flota wysłała wszystkie swe mięsożerne okręty w stronę Drżącej Wyspy. W akcie desperacji magowie-samobójcy z Kladdy odprawili swój ostateczny rytuał, przywołując szereg duchów przodków, aby broniły floty.

Przeciwko demonom taki zabieg ledwo starczył, by przechylić szalę zwycięstwa. Kunkka obserwował, jak demony zajmują jego okręty jeden po drugim, jednocześnie z niemałą satysfakcją osłabiając ich flotę magią swoich przodków. W kluczowym momencie bitwy coś w tym starciu demonów, ludzi oraz atawistycznych duchów musiało poruszyć jakąś czwartą siłę, która leżała uśpiona w głębinach. Fale spiętrzyły się i uniosły nad garstkę pozostałych wciąż w walce statków i na polu walki wyłonił się Maelrawn Mackowaty. Jego wici plątały się między okrętami, łącząc ze sobą statki ludzi i demonów, mieszając wodę i wiatr we wszechobecny chaos.

Nikt nie wie na pewno, co stało się w oku tego cyklonu. Katarakta z rykiem powraca do pustki, porzucona przez swych dawnych mieszkańców. Kunkka jest teraz admirałem tylko jednego statku, widmowej łajby, która nieustannie odtwarza ostatnie chwile tuż przed swym zniszczeniem. Można jedynie zgadywać, czy Kunkka również zginął podczas tej katastrofy. Nie wie tego nawet Tidehunter, który przyzwał Maelrawna.