Nic nie zwiastowało ich nadejścia. Pośród miejskich murów Kamieniogrodu rozległ się przerażający, dudniący dźwięk i z ziejącej czernią otchłani wychynęła nieprzeliczona nawała piekielnych bestii. Zbrojne w płomienie i plugawą magię poczęły mordować i uprowadzać matki i synów w sobie tylko znanym, mrocznym celu. Z potężnej niegdyś armii Kamieniogrodu jedynie Brązowy Legion dowodzony przez nieugiętą Dowódczynię Tresdin był wystarczająco blisko, by przyjść miastu z odsieczą. Przekroczyli bramy, walcząc z najeźdźcą pośród zalanych krwią alejek i płonących straganów, wycinając drogę przez potworne zastępy aż do źródła nagłej inwazji: rozdzierającej rynek miejski międzywymiarowej szczeliny i ryczącego znad jej krawędzi demona.

Spowity plugawym blaskiem przywódca piekielnej hordy zatoczył młyniec swym potężnym ostrzem, płatając na dwoje legionistę, którego szczątki sczezły, nim jeszcze dotknęły ziemi. Tresdin uniosła swój ociekający posoką miecz, kierując wzrok ku potworowi. Obrócił się, posyłając jej uśmiech zza gęstwy kłów.

Rzucili się ku sobie, nie zważając na szalejącą wokół bitwę. Odbijając cios za ciosem, wirowali w śmiertelnym tańcu, a wokół dokonywał się los Brązowego Legionu. Miecz demona pomknął jej na spotkanie, Tresdin skontrowała wypadem wprzód. Jednak szczęście się od niej odwróciło. Cios był nagły. Brutalne, wyprowadzone bokiem pchnięcie, które pozbawiło ją równowagi. Ale nawet w tym momencie zbierała siły do kolejnego ataku. Klinga zazgrzytała na klindze, mknąc w dół, omijając rękojeść, sięgając guzowatej łapy i rozcinając ją na dwoje w przerażającym strumieniu iskier i krwi. Potworna publika obserwowała w zdumieniu, a dowódczyni kontynuowała atak, aż jej sztych przeszył ciało adwersarza, sięgając jego tłukącego się w przerażeniu serca. Z rykiem, który rozdarł chmury na nieboskłonie, bestia trysnęła strumieniem posoki i bólu. Piekielny portal zamigotał. Moc zasilająca szczelinę znikła tak nagle, jak się pojawiła. Pozostali przy życiu najeźdźcy szybko padli pod ostrzami Kamieniogrodu.

Mimo zwycięstwa, ocalali nie mieli wielu powodów do świętowania: miasto legło w ruinie, a ich samych ostało się niewielu. Ogień wciąż się rozprzestrzeniał. Rozwijając wojenne sztandary, Tresdin zebrała wokół siebie tych, którzy gotowi byli ruszyć z nią do walki. Gniew spowijał ją niczym burzowe chmury, gdy przysięgała krwawą zemstę siłom otchłani. Biada temu, kto odważyłby się stanąć na jej drodze.