Στους αιώνες μετά την έξοδο του Φύλακα που γέννησε την εποχή του φωτός, ορισμένοι από την γενεαλογική γραμμή του πρώτου ήλιου άρχισαν να συσπειρώνονται ενάντια στο χάος που άφησε στο διάβα του ο δημιουργός του προγόνου τους. Αποκαλώντας τους εαυτούς τους Παιδιά του Φωτός, δεν θεωρούσαν κανέναν άλλον άξιο να φορέσει τον παρατημένο μανδύα του Φύλακα και λαχταρούσαν να αναχαιτίσουν την επέλαση του σκότους, δημιουργώντας ένδοξους στρατούς φτιαγμένους για να εξαγνίσουν το σύμπαν από όλα τα πλάσματα αρχέγονης νύχτας.

Η Βαλόρα, η Ευρυφάεσσα, η πιο πολύτιμη πολεμίστρια μεταξύ των αρχαίων δημιουργιών των Παιδιών, είναι η λαμπερή προάγγελος του μεγαλείου της τάξης και του φωτός. Πλασμένη από την καρδιά ενός νεαρού μεταλλικού άστρου και φορτισμένη με νέα ζωή από χρυσή πνοή, η Βαλόρα κλήθηκε να διαδώσει τη λάμψη της σοφίας των Παιδιών στα πιο σκοτεινά πέρατα του σύμπαντος — βάζοντας φωτιά στα ουράνια με κάθε ταλάντευση του ουράνιου σφυριού της εν μέσω της ατέρμονης μάχης να κρατηθεί το χάος μακριά.

Με τον χρόνο, τα Παιδιά αποκάλυψαν άλλον έναν σκοπό για την Ευρυφάεσσα. Είχαν ανακαλύψει έναν τρόπο για να διαχέουν το εσωτερικό φως τους στην ολότητα του σύμπαντος — να εξαλείφουν όλες τις όψεις τους σκότους για πάντα — και έστειλαν τη Βαλόρα να αιχμαλωτίσει μία πηγή φοβερής δύναμης, το τελικό κομμάτι του έσχατου σχεδίου τους. Αλλά για πρώτη φορά, η Βαλόρα και το σφυρί της συνάντησαν την αποτυχία και το τίμημα που πλήρωσαν η ίδια και οι αφέντες της ήταν τεράστιο. Η σπίθα των Παιδιών του Φωτός έσβησε εντελώς και η Ευρυφάεσσα έμεινε έρμαιο σε μία μαύρη άβυσσο, χαμένη για ανείπωτες χιλιετίες προτού συγκρουστεί με έναν ανοίκειο κόσμο.

Εκεί αναπαυόταν, κοιμώμενη, ώσπου η παρουσία ενός περιπλανώμενου νεαρού άστρου πυροδότησε ένα σιδηρούργημα αρχαίας ενέργειας — ένα κειμήλιο των Παιδιών το οποίο, όπως εκείνη, κειτόταν θαμμένο για αμέτρητα χρόνια κάτω από μια κόκκινη έρημο. Τώρα, με το σιδηρούργημα να έχει αποκαταστήσει λίγες από τις πρότερες δυνάμεις της, η Βαλόρα ξυπνά σε μία χώρα που βασανίζεται από πόλεμο και από τις αδυσώπητες δυνάμεις του χάους. Γνωρίζει ότι οι θεοί της μπορεί να έχουν χαθεί, αλλά το βάρος του σφυριού της Ευρυφάεσσας παραμένει — ισοδύναμο μόνο με τη θέλησή της να το κραδαίνει δίκαια στο όνομα της καλοσύνης και του φωτός.