Daleko na zachodzie, w górach za Doliną Przepowiedni, znajdują się resztki starożytnej mocy – źródło nadprzyrodzonej energii – zagnieżdżonej głęboko w potężnych lasach. Mówi się, że rosnące tam rośliny dziwnie się rozwijają. Dla sił natury jest to święte miejsce – stworzone, by pozostać ukryte i nieznane. Liczne są pułapki i niebezpieczeństwa na tych terenach. Wszystkożerne trawy, krzyżówki fauny czy trujące kwiaty, ale żadne stworzenie nie jest tak srogie, jak potężni Drzewce Obrońcy.

Te wieczne, gigantyczne istoty, którym powierzono utrzymywanie pokoju na tych niebezpiecznych ziemiach, upewniają się, że nikt nie wedrze się tam bez powodu oraz nikt nie wyjdzie z ich sekretami. Przez niezliczone lata zajmowali się swoją świętą ziemią bez przeszkód, ledwie świadomi zmieniającego się świata na zewnątrz. Nieuchronnie jednak świat zewnętrzny zaczynał zdawać sobie sprawę z istnienia tych dzikich terenów, a z każdą mijającą zimą obcy stawali się coraz odważniejsi. Wkrótce przyszli z narzędziami, by ścinać, i płomieniami, by palić, a drzewce często zastanawiali się: kim są te kruche i pracowite stworzenia? Cóż się stało z dzikim, zielonym światem? Przyszła i przeminęła epoka pytań i wątpliwości; tysiąc wiosen długich tradycji do zbadania, podczas gdy coraz więcej ludzi z zewnątrz umierało i karmiło ich ziemię.

Gdy w końcu wszystko to, co kwitnie, wyraziło swoje zdanie, ciekawość przezwyciężyła ostrożność. Zadecydowano: samotny Obrońca zostanie wysłany na zewnątrz i poinstruowany, aby wędrował, dopóki znów nie ukażą się lodowce, by obserwować zmieniające się krainy i ich mieszkańców oraz odkryć, jakie niebezpieczeństwa mogłyby zagrozić ich świętej ziemi.