Wanneer Verodicia, Goddess of the Woods, klaar was met het invullen van de groene plekken, de opgerolde geesten in het zaad had geplant, de kronkelende waters vanuit diep in de rotsen had gelokt en de zon gezworen had de volle aandacht te hebben voor de groeiende dingen, realiseerde ze zich dat haar eigen tijd tot een einde kwam en dat ze als één van de bladeren, wiens lot ze in het zaad geprent had, zou vallen zonder haar droom verwezenlijkt te zien worden. Het deed haar pijn om de wereld te verlaten zonder dit mee te maken, want de spruiten waren nog niet eens uit de grond gebroken--en ze zouden teder en kwetsbaar zijn voor iedere vorm van schade. Ze vond in haar zaadbuidel nog één laatste zaad die ze gemist had tijdens het zaaien. Ze sprak een enkel woord uit over het zaad en slikte het in terwijl ze viel. Haar enorme lichaam brak af tijdens de lange winter en werd de humus die de kiemplanten in het voorjaar zou voeden. En op de ochtend van de lente-equinox, voordat de rest van het bos begon te ontwaken, dat laatste zaadje rijpte en barstte in een oogwenk. Daaruit stapte Nature's Prophet, met volle bladeren, sterk en wijs, in het bezit van Verodicia's kracht om te voorzien waar hij het meest nodig zou zijn ter verdediging van de groene plekken--en ieder die zich gelukkig mag prijzen om hem een bondgenoot te kunnen noemen.